Zandbank

Een paar dagen uitwaaien in Callantsoog. Dat mocht dit keer best letterlijk genomen worden. Een stevige zuidwester joeg ons over het strand richting Den Helder. De lucht was grijs en grauw. Vrijwel geen mens te zien. Enkel wat achtergelaten voorwerpen zoals bovenstaande zandbank, wat boomstronken en enkele skeletten van zeemeeuwen. Op de terugweg was het knokken en kou lijden, maar gelukkig lag aan het einde van onze tocht de strandtent Woest met een lekker biertje en bitterballen. Geluk is soms zo simpel.

Sierappel

De sierappel in de voortuin heeft weer een rijke lading sierappeltjes voortgebracht. Aangezien het erg zacht weer is blijven de 'appeltjes' nog lang rood.
Met wat zonlicht erbij levert dat een vrolijk plaatje op.

Dr. J.H. Sypkens Smit

Begin oktober was ik met een aantal familieleden voor een stadswandeling in Hattem. Een mooi historisch stadje. We bezochten daar het Voerman- en Anton Pieckmuseum. Twee musea die verbonden zijn via een klein binnenplaatsje waar ik dit beeld zag.
Ik dacht dat het een beeld van een klein keuterboertje uit de streek was, maar ik vond op internet zojuist de naam van de afgebeelde. Het blijkt de plaatselijke huisarts te zijn: Dr. J.H. Sypkens Smit. Deze notabele dokter Sypkens Smit heeft zich uitermate ingezet voor de historie van Hattem en is in steen uitgehakt door de oprichter van het Bakkerij Museum, ook al in Hattem, Willem Barendsen.
Als je in Hattem bent en even bent uitgewandeld, loop het museum in en strek je benen op de binnenplaats bij dit alleraardigste beeldje.

Sterven in schoonheid 2

De fijne nerven van de sneeuwbal houden nog lang stand voordat zij volledig zijn vergaan. Deze vergankelijkheid levert mooie beelden op zoals ik ook al op 20 oktober liet zien.

Mist

Het was mistig vandaag en het bleef mistig. Toch nog maar even een rondje gelopen. Het zicht is enkele tientallen meters. De mist ligt zwaar over de weilanden en neemt de geluiden weg. Het is stil. Uitstekend weer om een meditatierondje te lopen. Je blik keert vanzelf naar binnen want daarbuiten is bijna niets te zien.
Druppels in de spinnenwebben vormen een glinsterend netwerk, plukken schapenvacht hangen troosteloos aan het prikkeldraad. De bomen druipen en doen de bladeren van een beukenhaag glimmen.

De ginkgo biloba van Harderwijk

De Japanse notenboom naast de bibliotheek, waarvan ik begin dit jaar het topje al liet zien (zie hier), is weer een lust voor het oog dit najaar. De volle gele gloed van de mooi gevormde bladeren zetten de boom bij zonlicht in vuur en vlam.
Deze boom uit de 18e eeuw is inmiddels zo groot dat hij niet meer in zijn geheel op de foto past.



De ginkgo ’s avonds in het donker bij lantaarnlicht

Het leven is goed

Het leven is goed als in de herfst de rozen nog bloeien...

...de zon prachtig door de bladeren schijnt...

...en je kunt klinken met je lief op het leven dat goed is (al hadden we de glaasjes wel eerst mogen poetsen :-)

Laat dan de vliegtuigen hun strepen maar trekken naar verre bestemmingen.

Wij zitten hier prima in de achtertuin.

Sterven in schoonheid

Mocht iemand het nog niet gemerkt hebben, de herfst is nu toch echt aangebroken. Regen- en winterjassen opzoeken, ’s ochtends in het donker opstaan, geen uitbundige bloeiers meer in de tuin.
Niet getreurd, ook de herfst zal schitterend zijn, om met Jan Siebelink te spreken.
Kijk maar naar deze sneeuwballen (Viburnum opulus) die langzaam in schoonheid vergaan.

Nummer 995 en Piet

Als we er een even uit zijn, neem ik vaak een kijkje op de plaatselijke begraafplaats. Zo fietsten wij enkele weken geleden door Egmond en bezochten de kleine begraafplaats bij een oud kerkje, vlakbij de restanten van het kasteel Egmond.
Ik ben altijd benieuwd hoe begraafplaatsen zijn ingericht. Soms is het een heerlijk rustig park om je even terug te trekken uit de drukte van alledag. En waar kun je dat beter doen dan op een plek waar het leven letterlijk tot stilstand is gekomen.
Het aardige van een begraafplaats in een andere plaats is ook dat je al snel de daar gebruikelijke streeknamen herkent die in je eigen buurt niet of nauwelijks voorkomen. De twee graftekens in deze blogpost geven die informatie over familienamen niet. Ik vind ze bijzonder omdat de één zo on-Nederlands is en de ander juist zo doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg.
Nog niet eerder kwam ik op een begraafplaats een zo ontspannen liggende figuur tegen als op de foto hieronder. Het doet bijna wat Boeddha-achtig aan. En dat enkele meters verwijderd van het simpele houten kruis waar Piet onder begraven ligt.

Schitterende luchten 3

Nog één keer de zeelucht bij vallende avond, omdat ik er geen genoeg van kan krijgen.

Schitterende luchten 2

Wie heeft niet ooit de zon-in-de-zee-zien-zakken. Toch blijft het schitterend om te zien hoe de lucht verkleurt, de wolken scherper omlijnd worden en de avond over zee en strand valt.